کاپیتان اول و دوم تیم ملی به همراه اکثریت اعضای تیم ملی فوتبال ایران از حذف بحرین و تساوی مقابل قطر در خانه ابراز شادی کردند. از جواد نکونام و علی کریمی گرفته تا هادی عقیلی و نوروزی برای این اتفاق در مصاحبه‌های بعد از مسابقه‌ی خود خوشحالی خودشان را پنهان نکردند و با کنایه یا آشکارا به حذف بحرین اشاره کردند. این که چقدر خوشحالی اعضای تیم ملی به تحولات سیاسی منطقه و اعتراضات مردمی بحرین و موضع سیاسی دولت ایران و عربسان درباره‌ی این تحولات مربوط می‌شود را نمی‌دانم اما وقتی می‌شنوم نتیجه‌ی بازی را نشانه‌ی انتقام از تیم بحرین می‌خوانند واقعا بابت کینه ورزی در ورزش، که باید روح جوانمردی در آن حاکم باشد، نگران و ناراحت می‌شوم. تیم ایران سال‌ها پیش در مقابل بحرین شکست خورد و به مرحله پلی‌آف رفت و آنجا هم بازی را در مجموع رفت و برگشت به ایرلند جنوبی واگذار کرد. این همان عقده‌ای است که در ناتوانی تیم ایران با توجیه ناداوری در دل آنها مانده بود و حالا نسل بعد فوتبالی می‌گوید انتقام آن شکست و حذف را اینجا از بحرین گرفته. بحرینی که با پیروزی ده گله برابر اندونزی به دلیل تساوی قطر با ایران از راهیابی به مرحله‌ی دوم مقدماتی جام‌جهانی بازمانده. همان تیمی که پس از شکست ایران با پرچم عربستان دور زمین را با فتخار طی می‌کرد حالا در روزی که عربستان نیز حذف شده باید قید جام‌جهانی را بزند. ظاهرا اکثریت ایرانیان علاقه دارند ضعف و احمال کاری و کم انگیزگی در موفقیت را با توجیه‌های مختلف به کینه‌ای تبدیل کنند که مانند یک کیسه‌ی بدبوی سنگین همراه خود تا لحضه‌ی تلافی و انتقام حمل می‌کنند. تیم ملی ایران با نمایش این کینه نشان داد اعضای آن و شاید مردم ایران کینه‌ای و انتقام جو هستند و گذشت در روح آنها نمی‌گنجد. تیم ملی ایران به جای تخلیه خشم خود و تغییر آن به انرژی جبران نه تنها دیروز بازی را به ایرلند باختند بلکه امروز دو گل از قطر خورد و در مقابل این تیم متوقف شدند.
این موضوع همیشه تو کشور ما بوده
ایران و ایرانی همیشه با یک دل پر و حس انتقام جویی به مردم عرب زبان و مخصوصا عربستانیها نگاه میکنه که واقعا در شان این فرهنگ ایرانی نیست